استراتژی FAA برای اجرای PBN

در طول 12 سال گذشته اداره هوانوردی فدرال هزاران رویکرد ناوبری مبتنی بر عملکرد ارائه کرده است که میتواند اساس و پایه دیگر اهداف اصلی و مهم باشند. یکی از این اهداف طراحی و ایجاد روش ناوبری مبتنی بر عملکرد به عنوان عنصر اولیه‌ی ناوبری هوایی در سیستم حریم هوایی ملی ایالات متحده است. به همین منظور اداره هوانوردی فدرال برای ایجاد یک سیستم حریم هوایی ملی PBN محور، استراتژی ناوبری PBN NAS را در سال 2016 منتشر کرد. در سند مذکور برای برنامه‌ریزی و اجرای دقیق‌تر این طرح، یک نقشه‌راه در قالب 3 بازه زمانی مطابق زیر تعریف شده است.

برنامه کوتاه مدت: این بخش از سند سال 2016 تا 2020 را شامل میشود. در این بازه زمانی اهداف روی افزایش زیرساخت‌ها ناوبری ناحیه و رویکردهای RNP تمرکز دارند. همچنین در این بازه زمانی استانداردها و قوانین جدید برای برنامه‌های کاربردی هوایی مبتنی بر PBN توسعه خواهند یافت.

آموزش خلبانان و اپراتورهای کنترل هوایی دیگر عنصر مهم در این بخش از نقشه‌راه است. آموزش‌ها باید به گونه‌ای برنامه‌ریزی شود تا از وجود تخصص لازم در تمامی افراد درگیر سیستم اطمینان حاصل شود. همچنین باید نیروی متخصص برای برنامه بلند مدت نیز تامین شود.

برنامه میان مدت: این بخش از سند سال 2021 تا 2025 را شامل میشود. اهداف اصلی در این بازه زمانی روی عملیاتهای PBN جدید برای افزایش دسترسی، کارایی و انعطاف پذیری حریم هوایی ملی تمرکز خواهند داشت. قابلیت‌های نسل بعد همچون مخابرات دادهای همراه با PBN کمک میکند تا FAA به سمت مدیریت مبتنی بر زمان حرکت‌ کرده و عملیاتهای ناوگان حمل و نقل هوایی قابل پیش‌بینی‌تر شوند. در این بازه زمانی سعی خواهد شد تا ناوگان هوایی ایالات متحده بطور کامل به سیستم‌های مورد نیاز برای RNAV 1/2 مجهز شوند. در این مدت باید نیاز به استفاده از سیستم‌های ناوبری رادیویی زمینی کاهش یافته و ناوبری مبتنی بر ماهواره جایگزین آن شود.

ترکیب PBN و مخابرات داده‌ای به مرکز کنترل ترافیک هوایی امکان تغییر مسیر هواپیما در حین پرواز را به دلیل شرایط خاص همچون وضعیت نامناسب آب‌وهوایی می‌دهد.

برنامه بلند مدت: این بخش از سند سال 2026 تا 2030 را شامل میشود. در این بازه زمانی اهداف روی نفوذ و تاثیر مدیریت ترافیک هوایی مبتنی بر سرعت و زمان برای پیش‌بینی دقیق‌تر حمل‌ونقل هوایی تمرکز دارد. شرکت‌های خطوط هوایی برای زمان‌بندی موثر کارکنان و گیتها، علاقمند به پیش‌بینی دقیق فرآیند‌های پرواز ناوگان خود هستند.

در سند تهیه شده از سوی اداره هوانوردی فدرال، سطح خدمات PBN ارائه شده در هر بازه زمانی در قالب جدول لیست شده است. در تهیه این سند FAA از تمام ذینفعان دیگر طرح همچون شرکت‌های ارائه دهنده خدمات هوایی، شرکت‌های هواپیمایی و بخش‌های دولتی تامین‌کننده زیرساخت‌ها دعوت به همکاری کرده است. همچنین FAA از تمامی بازیگران این طرح خواسته است تا مطابق با زمان‌بندی اعلام شده شرایط خود را ارتقاء دهند.

مورد دیگر در سند استراتژی PBN مفهوم گروه خدمات ناوبری(NSG

[1]) است که طبق آن خلاصه و طرح کلی از سطح خدمات PBN و روشهای مناسب برای فرودگاههای مختلف فراهم میشود. به عنوان مثال NSG-1 شامل 15 فرودگاه اصلی میشود که تقریبا همه عملیاتها را به صورت پیوسته و با سرعت بالا به اشتراک میگذارد. این فرودگاهها که تقریبا 30 درصد از ترافیک کل فرودگاههای U.S را دارند، بالاترین خدمات PBN را ارائه می‌دهند. گروه بعد سایر فرودگاهها را پوشش میدهند که دارای سطح وسیعی از خدمات PBN خواهند بود. در سند استراتژی FAA جزئیات بیشتری در رابطه با سطح خدمات PBN برای هر گروه از فرودگاهها بیان شده است.

مدیر گروه سیاست و برنامههای PBN در FAA میگوید: «این سند استراتژیک هر 2 سال یکبار بازنگری و بررسی میشود تا اولویتهای در نظر گرفته شده تایید شوند. این کار باعث می‌شود تا FAA و سایر ذینفعان بتوانند به خوبی بر موفقیت طرح، نظارت داشته باشند.» همچنین در سال 2016 اداره هوانوردی فدرال گزارشی تحت عنوان آینده حریم هوایی ملی منتشر کرد که محور اصلی آن مسیر رو به جلو برای نسل بعدی و پایه و اساس برای کار با جامعه هوانوردی است. اداره هوانوردی فدرال اصرار دارد تا اپراتورهای هواپیما طبق استراتژی حریم هوایی ملی به PBN تغییر جهت دهند.

این برنامه استراتژیک یک نمای کامل از آیندهای که روی دستاوردهای PBN اعمال میشود، ارائه میکند. همچنین از طریق آن زمینه برای تعریف و تصحیح طرحهای اجرایی و منابع مورد نیاز ضروری برای انتقال کامل به حریم هوایی PBN محور فراهم می‌شود.

[1] Navigation Service Group