سیستم‌های اویونیک در کابین جت‌های تجاری

تلفیق هر چه بیشتر سیستم‌های اویونیک در کابین جت‌های تجاری

هنگامی که خلبانان جت‌های تجاری به کابین هواپیمای مسافربری امروزی نگاه می‌کنند، ممکن است از دیدن سیستم‌های اویونیک آن شگفت‌زده شوند. در مقایسه با جت‌های تجاری امروزی، کابین خلبان هواپیماهای مسافربری شامل امکانات کمتر و تجهیزات قدیمی‌تری هستند. سیستم‌هایی که تنها اطلاعات مهم و ضروری را در اختیار خلبانان قرار می‌دهند. به عنوان مثال، بیشتر هواپیماهای مسافربری، حتی آنهایی که امروزه از خطوط مونتاژ خارج می‌شوند، مجهز به سیستم دید مصنوعی(SVS[1]) نیستند، چیزی که برای سال‌ها جزء اصلی عرشه‌ پرواز جت‌های تجاری بوده است.

این مسئله به این دلیل نیست که شرکت‌هایی مانند بوئینگ، ایرباس و امبرائر تمایلی به افزودن جدیدترین فناوری به محصولات خود ندارند، بلکه بیشتر به رویکرد شرکت‌های هواپیمایی در پیکره‌بندی هواپیماهای خود مربوط می‌شود. برای مثال، عرشه‌های پرواز ناوگان شرکت‌های هواپیمایی، عمدتاً ترکیبی از محصولات تولیدکنندگان مختلف اویونیک هستند که بر اساس مشخصاتی که توسط هواپیماساز و خریدار آن ایجاد شده‌اند، شکل گرفته است. شرکت‌های هواپیمایی تمایلی به خرج کردن پول برای ویژگی‌های غیرضروری ندارند، به خصوص مواردی که توسط یک مرجع ذی‌صلاح اجباری نشده باشند. در این مورد، سیستم دید مصنوعی یک ویژگی خوب محسوب می‌شود، اما اجباری نیست. بنابراین در طول تصمیمات طراحی معمولا مورد توجه قرار نمی‌گیرد. این در حالی است که بسیاری از خلبانان معتقدند دید مصنوعی یک ابزار ایمنی فوق‌العاده برای آگاهی از موقعیت است.

خوشبختانه، این مسئله در مورد جت‌های تجاری و خصوصی صدق نمی‌کند. شاید دلیلش این باشد که اگرچه خلبانان کسانی نیستند که هزینه هواپیما را پرداخت می‌کنند، اما هنوز هم تأثیر زیادی در تصمیم‌گیری‌های خرید دارند. چرا که خریداران هواپیما با سرمایه زیاد و سازندگان جت‌های تجاری از نزدیک به حرف‌های خلبان‌ها گوش می‌دهند و برای گنجاندن آخرین فناوری‌ها به هواپیما تلاش می‌کنند. در واقع با توجه به اینکه خود خریدار هواپیما و خانواده‌اش مسافر اصلی پروازها هستند، توجه ویژه‌ای به افزودن ویژگی‌هایی دارد که موجب بهبود ایمنی خواهند شد.

در نتیجه عرشه‌ پرواز یکپارچه جت‌های تجاری امروزی، مجهز به صفحه‌نمایش‌های لمسی، سیستم دید مصنوعی، سیستم کنترل اتوماتیک موتورها، نمایشگرهای دید ترکیبی([2]CVS)، سیستم‌های مدیریت پرواز و خلبان‌های خودکار قدرتمند و حتی سیستم‌های فرود خودکار شده‌اند.

با توجه به گسترش استفاده از جت‌های خصوصی و بازار رو به رشد آن‌ها، شرکت‌های سازنده تجهیزات اویونیک نگاه ویژه‌ای روی طراحی عرشه‌های پرواز یکپارچه با قابلیت‌های فراوان دارند. قابلیت‌هایی که معمولا در جدیدترین هواپیماهای مسافربری مشاهده نمی‌شود اما در مورد جت‌های تجاری و خصوصی یک ویژگی معمول بحساب می‌آیند. در این مطلب قصد داریم به بررسی چند عرشه پرواز یکپارچه که توسط شرکت‌های بزرگ اویونیک دنیا طراحی‌ شده‌اند، بپردازیم.

عرشه پرواز PRO LINE FUSION، شرکت راکول کالینز

شرکت راکول کالینز را می‌توان یکی از پیشتازان بکارگیری صفحه‌ نمایش‌های لمسی در عرشه پرواز هواپیماهای جت تجاری درنظر گرفت. روزی که این شرکت در سال 2014 شروع به نصب گسترده سیستم یکپارچه PRO LINE FUSION روی هواپیماهای کینگ ایر 250 کرد را می‌توان شروعی بر انقراض کابین‌هایی با تعداد بسیار زیاد دکمه و پنل کنترلی در نظر گرفت.

این عرشه پرواز یکپارچه شامل سه نمایشگر 14 اینچی تمام لمسی است که کلیه اطلاعات اولیه پرواز، اطلاعات ناوبری هواپیما، شرایط آب‌وهوایی، نقشه‌های متحرک دو بعدی و سه بعدی، اطلاعات سامانه‌های نظارتی و سیستم‌های نظارت بر سلامت هواپیما را در خود جای می‌دهند.

شرکت راکول‌کالینز همچنین جزء معدود شرکت‌های تولیدکننده نمایشگرهای سر بالا (HUD[3]) است که اطلاعات دید مصنوعی را با تصاویر زنده دریافتی از حسگرهای مادون قرمز ترکیب کرده و روی آن نمایش می‌دهد. بنابراین خلبان می‌تواند به راحتی از طریق اطلاعات مادون قرمز و یک پایگاه داده قدرتمند از موانع 3 بعدی فرودگاه، حتی در شرایط دید کم، باند فرود را از فاصله زیاد مشاهده کرده و با ایمنی زیاد روی آن فرود آید.

مهندسان شرکت کالینز در طراحی رابط کاربری این عرشه پرواز سعی کرده‌اند عملکرد آن را مشابه با لپ‌تاپ‌ و تبلت‌‌ها کنند. به عنوان مثال طراحی کیبورد قدیمی سیستم FMS به کیبوردهای QWERTY تغییر یافته است. چرا که استفاده مداوم خلبانان از تلفن‌های همراه باعث شده است که کار کردن با این مدل کیبورد ساده‌تر باشد. همچنین مشابه با تبلت‌های امروزی، پنجره‌های مختلف هر کدام از نمایشگرها قابل پیکره‌بندی هستند و خلبانان می‌توانند اطلاعات مورد نیاز خود را متناسب با سلیقه روی صفحات مختلف جای‌گذاری کنند. هر چند صفحه ‌نمایش‌های لمسی بکار رفته توسط کالینز از نوع مقاومتی هستند و برای فعال‌سازی به فشار مثبت بیشتری نیاز دارند، اما به خلبان‌ها این اجازه را می‌دهند تا از دستکش‌های معمولی استفاده کنند.

با اتصال سیستم رادار هواشناسی MultiScan کالینز به این عرشه پرواز، امکان دریافت شرایط آب‌وهوایی تا فاصله 320 ناتیکال مایلی فراهم شده و اطلاعات بصورت رنگی با سطوح هشدار مختلف روی نمایشگرها ارائه می‌شوند. این سیستم می‌تواند شرایط آشفتگی آب‌وهوا را تا فاصله 50 ناتیکال مایلی تشخیص دهد. در صورت مواجهه با شرایط نامناسب آب‌وهوایی، سیستم مدیریت پرواز هواپیما مسیرهای بهینه جایگزین را بصورت خودکار به خلبان پیشنهاد می‌دهد.

نمایشگرهای لمسی و کیبورد سیستم مدیریت پرواز PRO LINE FUSION	نمایشگر سر بالای راکول کالینز با قابلیت ترکیب تصاویر مادون قرمز و اطلاعات دید مصنوعی

ثبت طرح پرواز و مسیرها روی سیستم مدیریت پرواز از طریق رابط کاربری گرافیکی امکان‌پذیر است. خلبان می‌تواند پیش از پرواز فرودگاه مبدا و مقصد را روی صفحه نمایش‌های لمسی انتخاب و نقطه مسیرهای مورد نظر خود را نیز به راحتی تعیین کند. فرایند به این صورت است که خلبان می‌تواند از روی نقشه یا با وارد کردن نام فرودگاه، مبدا و مقصد را مشخص کند. در ادامه سیستم با بررسی پایگاه داده خود، مسیر یا مسیرهای بهینه را به خلبان پیشنهاد می‌دهد. خلبان می‌تواند مسیر پیشنهادی را انتخاب کند و یا اینکه نقطه مسیرهای مورد نظر خود را روی نقشه تعیین و آن را به عنوان طرح پرواز در سیستم مدیریت پرواز ثبت کند.

شرکت کالینز یک نسخه غیرلمسی از عرشه پرواز PRO LINE FUSION را نیز ارائه کرده است که در حال حاضر روی هواپیماهای G280 گلف‌استریم، Praetor 500/600 شرکت امبرائر، G5500/6500/7500 بومباردیر و حتی نسخه ارتقاء یافته جنگنده F-5 نصب شده است.

عرشه پرواز G3000/5000، شرکت گارمین

گارمین به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های سازنده نمایشگرهای کابین خلبان، بین فعالان صنعت هوانوردی شناخته شده است. این شرکت در سال 2010 اولین نسخه از عرشه پرواز یکپارچه G3000 را برای بکارگیری در هواپیماهای مشمول پارت 23 (هواپیماهایی با ظرفیت کمتر از 9 مسافر یا حداکثر وزن برخاست کمتر از 12500 پوند) معرفی کرد. این سیستم را می‌توان یک کابین خلبان کاملا شیشه‌ای (Full Glass Cockpit) در نظر گرفت که از نمایشگر‌هایی با قابلیت لمسی بهره می‌برد. در واقع G3000 عنوان اولین عرشه پرواز مجهز به صفحات لمسی را در هواپیماهای جت تجاری به خود اختصاص داده است. همچنین عرشه پرواز یکپارچه G5000 برای نصب روی هواپیماهای بزرگ (هواپیماهایی با ظرفیت بیش از 9 مسافر یا حداکثر وزن برخاست بیش از 12500 پوند) طراحی و عرضه شده است.

گارمین از سال 2004 با  معرفی سیستم‌ کابین یکپارچه G1000 برای هواپیماهای سبک (که بعداً به عنوان یک ارتقاء برای هواپیماهای کینگ ایر و استاندارد کارخانه در سایتیشن موستانگ استفاده شد)، مفهوم بکارگیری نمایشگرهای بزرگ، سیستم دید مصنوعی و سایر ویژگی‌هایی که اکنون در اکثر هواپیماهای مدرن استاندارد هستند، را توسعه داد. سیستم G1000 اگرچه قدرتمند بود، اما خلبانان را مجبور به طی مراحل کلیدی زیادی شامل فشار دادن دکمه‌ها و چرخاندن ولوم‌ها می‌کرد. این مسئله باعث شد طراحان گارمین به سمت استفاده از رابط‌های کنترل لمسی در سیستم‌های G3000/G5000 متمایل شوند که عملکرد سیستم‌های اویونیک را بسیار ساده ‌می‌کند.

نمایشگرهای لمسی گارمین تنها یک صفحه نمایش اولیه پرواز یا نمایشگر چند منظوره نیستند، بلکه یک رابط قدرتمند برای ارتباط خلبان با کلیه سیستم‌های اویونیک هواپیما را فراهم می‌کنند. یک پنل کنترلی با نام GTC و مجهز به صفحه نمایش 7/5 اینچی دروازه ورود به سیستم عرشه پرواز گارمین است. این پنل روی پدستال نصب می‌شود و با یک رابط کاربری شبه تبلت (آیکن محور)، امکان نمایش اطلاعات مختلف را روی سه نمایشگر 14 اینچی فراهم می‌کند. فرایند کار با این پنل بسیار ساده بوده و با کمترین مرور در صفحات، می‌توان اطلاعات مورد نظر را روی نمایشگرها قرار داد. نحوه قرارگیری اطلاعات روی هر صفحه و چیدمان آن‌ها قابل برنامه‌ریزی است و خلبانان مختلف می‌تواند تنظیمات مورد نظر را روی سیستم ذخیره و بارگذاری کنند.

خلبانان از طریق پنل GTC به راحتی می‌توانند به صفحات مدیریت رادیوهای COM/NAV، کدهای ترانسپوندر، چک لیست‌های پرواز، داده‌های سینوپتیک، تنظیمات نقشه‌های متحرک، رادار هواشناسی و همچنین ترافیک هوایی دسترسی داشته باشند. کلیدهای دستی «خانه» و «بازگشت» روی پنل، امکان بازگشت سریع به مراحل قبل را فراهم کرده و خلبان در طی فرایند آماده‌سازی هواپیما، در صفحات مختلف گم نخواهد شد. در شرایط خاص، نمایشگر GTC می‌تواند به سرعت و با فشردن یک کلید به نمایشگر اولیه پرواز تبدیل شود.

معماری باز این سیستم، امکان ارتقاء ساده نرم‌افزاری و سخت‌افزاری را فراهم می‌کند. افزودن تجهیزات جدید به سیستم و راه‌اندازی آن می‌تواند به راحتی نصب یک اپلیکیشن جدید روی یک تبلت و پیکره‌بندی آن باشد. دیتابیس نقشه‌ها و اطلاعات هوانوردی سیستم نیز می‌تواند از طریق کارت حافظه همراه و یا حتی بصورت آنلاین و لینک ماهواره‌ای از روی سرورهای ابری شرکت گارمین بروزرسانی شوند.

3 نمایشگر 14 اینچی نصب شده روی عرشه پرواز می‌توانند برای نمایش اطلاعات مختلفی از جمله داده‌های پرواز، سیستم‌های ناوبری، سامانه‌های نظارتی، شرایط آب‌وهوایی منطقه، طرح پرواز، نقشه‌ای 3 بعدی متحرک و سیستم نظارت بر سلامت هواپیما استفاده شوند. هر نمایشگر می‌تواند یک مورد یا ترکیبی از این اطلاعات را شامل شود. بنابراین این نمایشگرهای عریض (با نسبت 16:9) می‌توانند تمام آنچه را که خلبان در یک لحظه نیاز دارد، در خود جای دهند.

فرایند ثبت طرح پرواز در G3000 نیز مشابه با نمونه راکول کالینز به راحتی انجام می‌شود. تنها کافی است فرودگاه مبدا و مقصد را ثبت و سپس از بین نقطه مسیر‌های معرفی شده، موارد مورد نظر را انتخاب کنید. عرشه پرواز گارمین همچنین شامل یک سیستم HUD است که اطلاعات ضروری پرواز را با نقشه‌های سه‌بعدی مسیر ترکیب و بصورت واقعیت مجازی مقابل چشمان خلبان قرار می‌دهد.

در حال حاضر عرشه‌های پرواز G3000 و G5000 گارمین روی هواپیماهای مختلفی از جمله نسخه‌های مختلف جت سایتیشن شرکت سسنا، جت HA-420 شرکت هوندا و جت‌های Phenom 100/300 شرکت امبرائر نصب و راه‌اندازی شده است.

عرشه های پرواز EPIC و Anthem، شرکت هانی‌ول

از اواخر دهه 1990 میلادی شرکت هانی‌ول با طراحی عرشه‌های پرواز یکپارچه توانسته‌ است سهم عمده‌ای از بازار اویونیک جت‌های تجاری و خصوصی را برای خود حفظ کند. طی این سال‌ها، هانی‌ول نسخه‌های مختلفی از عرشه پرواز Primus مانند Elite، Apex و EPIC را طراحی کرده است. در حال حاضر تعداد زیادی از هواپیماهای شرکت‌های گلف‌استریم، سسنا، داسو، پیلاتوس و امبرائر مجهز به یکی از محصولات خانواده Primus هستند. این عرشه‌های پرواز با حذف نمایشگرهای مکانیکی قدیمی و استفاده از نمایشگرهای بزرگ LCD، تحول بزرگی در کابین خلبان هواپیماهای جت تجاری ایجاد کردند.

هرچند هانی‌ول با ارائه این محصولات توانست بخش مناسبی از بازار نصب سیستم‌های اویونیک روی هواپیماهای جت جدید را از آن خود کند، اما در بازار ارتقاء کابین هواپیماهای قدیمی‌تر (Retrofit Market)، رقابت را به G1000 شرکت گارمین واگذار کرد. دلیل اصلی این موضوع، قیمت تمام شده کمتر از سوی محصول رقیب بود.

 

کابین هواپیمای پیلاتوس PC-24 مبتنی بر سیستم EPIC 2.0 شرکت هانی‌ول

اما همانطور که انتظار می‌رود، هانی‌ول قصد کنار کشیدن از این بازار بزرگ را نداشته و سیستم اویونیک یکپارچه جدیدی با نام Anthem را توسعه داد. معماری این سیستم بگونه‌ای است که برای انواع پلتفرم‌ها، از هواپیماهای الکتریکی گرفته تا هواپیماها و هلیکوپترهای سبک، توربوپراپ‌ها و جت‌های تجاری سبک، متوسط، بزرگ و حتی هواپیماهای مسافربری نیز در دسترس و مقرون به صرفه خواهد بود.

در حالت معمول طرح کابین Anthem شامل 2 الی 4 نمایشگر تمام لمسی با رزولوشن 2k است که در ابعاد متفاوت برای جاسازی در هواگردهای مختلف موجود خواهد بود. همچنین یک نمایشگر لمسی جایگزین نمایشگر چندمنظوره سنتی روی پدستال خواهد شد که فرایند تعامل خلبان با سیستم‌های مدیریت پرواز را تسهیل می‌کند. یکی دیگر از ویژگی‌های سخت‌افزاری Anthem، ماژولار بودن بخش پردازشی آن است. هانی‌ول سعی کرده با توزیع منابع پردازشی در سطح سیستم، علاوه بر بی‌نیازی از تجهیزات خنک کننده حجیم، لزوم رزرو یک بخش از هواپیما برای نصب کابینت اویونیک را نادیده بگیرد. همچنین این رویکرد باعث می‌شود نصب سیستم روی پلتفرم‌های مختلف آسان‌تر و سریع‌تر انجام شود.

شرکت هانی‌ول از یک دهه قبل به دنبال ایجاد یک تغییر اساسی در مفهوم پردازش‌های دیجیتال سیستم‌های کابین خلبان بوده است. مفهومی که در آن قرار است پردازش‌ها به جای کامپیوترهای اویونیک، روی نمایشگرهای هوشمند کابین خلبان اجرا شوند. پشتوانه این تغییر اساسی استفاده از فناوری پردازش ابری (Cloud Computing) است که هانی‌ول آن را از طریق پلتفرم جدید خود با نام Forge محقق خواهد ساخت. این پلتفرم نرم‌افزاری که در سال 2019 بطور رسمی معرفی شد قابلیت‌های پردازشی مشابه با Azure مایکروسافت را دارد و به دارندگان هواپیما امکان انجام خودکار فرایندهای تجزیه و تحلیل داده‌های هواپیما را به منظور نظارت بر سلامت هواپیما و پیش‌بینی خرابی‌های بالقوه می‌دهد.

هانی‌ول یکی از مزیت‌های مهم سیستم Anthem را کاهش چشمگیر زمان آماده‌سازی قبل از پرواز اعلام کرده است. این شرکت ادعا می‌کند با استفاده از قابلیت‌های سیستم یکپارچه کابین خلبان Anthem، این زمان می‌تواند تا 45 دقیقه در هر پرواز کاهش یابد. در بیشتر هواپیماهای مدرن، خلبان قبل از پرواز زمان زیادی را صرف آماده‌سازی هواپیما می‌کند که بخش زیادی از آن‌ها باید لحظاتی قبل از پرواز و متناسب با شرایط مسیر انجام شود. اتصال کابین خلبان به شبکه باعث می‌شود تا بسیاری از این فرایندها بصورت خودکار و از طریق برنامه‌های نرم‌افزاری انجام شوند. رابط کاربری Anthem همچنین امکان برنامه‌ریزی از راه دور پرواز را فراهم می‌کند. این بدان معناست که خلبان می‌تواند در اتاق هتل یا ترمینال فرودگاه بسیاری از تغییرات برنامه پروازی را مستقیماً روی سیستم مدیریت پرواز Anthem  و از طریق فضای ابری بروزرسانی کند. خلبان همچنین می‌تواند کلیه برنامه‌های مورد نظر خود را از طریق تبلت یا کیف الکترونیکی پرواز به سیستم اعمال کند.

یکی دیگر از رویکردهای هانی‌ول در طراحی رابط کاربری Anthem، تبدیل آن به یک سیستم شبه تبلت است. این رابط کاربری که «مرورگر کابین امن[4]» نامیده می‌شود به خلبانان این امکان را می‌دهد که با برنامه‌های نرم‌افزاری تعامل زیادی داشته باشند و مانند سیستم‌عامل‌های آیفون و اندروید بتوانند بین اپلیکیشن‌ها حرکت کنند. بنابراین خلبانان و دارندگان هواپیما امکان اعمال تنظیمات شخصی زیادی را روی نمایشگرهای کابین خواهند داشت.

کابین Anthem به طور مداوم (حتی در صورت خاموش بودن هواپیما) به سرور‌های روی زمین متصل است و خلبان در هر زمان می‌تواند به سرویس‌های ارائه شده از جمله نمایش داده‌های راداری، تصاویر زنده فرودگاه مقصد، اطلاعات ترافیک هوایی یا سرویس‌های مبتنی بر اینترنت دسترسی داشته باشد. ویژگی‌ این سرویس‌ها عدم نیاز به پردازش اطلاعات در سمت هواپیما است و بخش عمده آن روی زمین میزبانی می‌شود.

هانی‌ول ابتدای سال جاری اعلام کرد از سیستم‌عامل بلادرنگ Deos شرکت DDC-I در کابین خلبان Anthem استفاده می‌کند. این سیستم‌عامل به توسعه‌دهندگان امکان استفاده ساده از تراشه‌های پردازنده چندهسته‌ای را می‌دهد و آن‌ها قادر خواهند بود از ویژگی‌هایی مانند پارتیشن‌بندی کاملا مستقل و زمان‌بندی‌های قطعی بهره‌مند شوند. همچنین سیستم عامل Deos با پارتیشن‌بندی کش به صورت fine-grained، علاوه بر کاهش پیچیدگی طراحی، امکان دسترسی به پردازش‌های سریعتر و کارآمدتر را فراهم می‌کند.

شرکت هانی‌ول در طراحی کابین Anthem روی افزایش بهره‌وری پردازش‌ها و استفاده بهینه از سخت‌افزار متمرکز بوده است. این رویکرد باعث کاهش قابل ملاحظه تجهیزات سخت‌افزاری شده است، به گونه‌ای که از لحاظ حجم و وزن، این کابین نسبت به سایر نمونه‌های شرکت هانی‌ول 50 درصد صرفه‌جویی داشته است.

عرشه پرواز InSight، شرکت یونیورسال اویونیکس

شرکت یونیورسال اویونیکس نیز از سال 2011 با سیستم عرشه پرواز InSight وارد بازار ارتقاء کابین‌های قدیمی شد. این سیستم اکنون برای مدل‌های فالکون 50 و 900 و همچنین هاوکر 800 و سایتیشن VII در دسترس است.

هرچند نسخه‌های اولیه این محصول تنها نمایشگرهای CRT و مکانیکی کابین را با یک سیستم نمایشگر LCD جایگزین می‌کردند، اما به مرور قابلیت لمسی به نمایشگرهای سیستم اضافه شد. سیستم InSight در حال حاضر تمام قابلیت‌های مدرن، از جمله رویکردهای LPV[5]، ناوبری مبتنی بر عملکرد، ارتباطات لینک داده کنترلر و خلبان، FANS 1/A+، FAA Data Comm، چارت‌های الکترونیکی و سیستم دید مصنوعی را به همراه دارد.

هرچند شرکت اسرائیلی البیت به عنوان مالک اصلی یونیورسال اویونیکس سازنده نمایشگرهای HUD برای بازار جت‌های تجاری است، اما در حال حاضر هیچکدام از محصولات این شرکت تاییده نصب روی InSight را ندارند. از طرف دیگر با توجه به اشغال فضای زیاد توسط پروژکتور در نمایشگرها HUD ، شرکت یونیورسال اویونیکس این مشکل را با نمایشگر روی کلاه اسکای لنز (SkyLens) حل کرده است. صدور گواهینامه و نصب این سیستم بسیار ساده‌تر است، زیرا هیچ پروژکتور حجیمی برای نصب در سقف عرشه پرواز وجود ندارد. همچنین از آنجایی که اسکای لنز توسط خلبان پوشیده می‌شود، مزیت مشخصی نسبت به HUD سنتی که میدان دید محدودی دارد، ارائه می‌دهد.

نمایشگر موجود روی اسکای لنز دارای شفافیت بالایی بوده و علائم و سمبل‌ها را با تفکیک‌پذیری زیاد ارائه می‌دهد. در واقع این کلاه، ترکیبی از یک سیستم دید پیشرفته (EVS)، سیستم دید مصنوعی و سیستم دید ترکیبی است. مجموعه این سیستم‌ها به خلبان در انجام یک پرواز امن با ایستایی بالا در تمام شرایط آب‌وهوایی شبانه روز کمک می‌کند.

در بروزرسانی جدید شرکت یونیورسال اویونیکس، ارتباط بین InSight و سیستم اسکای لنز یکپارچگی بیشتری دارد. در هواپیماهایی که این دو سیستم‌ بطور یکپارچه نصب شوند، خلبان می‌تواند به راحتی توسط کلاه اسکای لنز و تنها از طریق نگاه کردن به منو‌ی مورد نظر در نمایشگرهای اسکای لنز و بدون نیاز به حرکت دست، گزینه‌های خود را انتخاب و عرشه پرواز را کنترل کند. این فناوری باعث کاهش حجم کاری خلبان شده و به او اجازه می‌دهد مسیر پرواز، باند فرود و دیگر دستورات را در فازهای حیاتی فرود هواپیما بدون نیاز به کاهش تمرکز خود و به سادگی برنامه‌ریزی یا بروزرسانی کند.

سیستم نمایشگر روی کلاه SkyLens

سیستم دید مصنوعی در هر دو سامانه InSight و اسکای لنز داده‌ها و اطلاعات مشابهی را در اختیار خلبان قرار می‌دهند. بنابراین خلبان و کمک او می‌توانند متناسب بر هر فاز از پرواز خود، از نمایشگر مناسب استفاده کنند. مدیر ارشد شرکت یونیورسال اویونیکس در مورد ویژگی‌های پیشرفته این سیستم‌ها می‌گوید:« سیستم دید مصنوعی در اسکای لنز به قابلیت‌های تعاملی جدید مجهز شده است و از طریق آن خلبان می‌تواند گزینه‌های بیشتری از جمله باند فرود، نوع اپروچ انتخاب شده، نقطه مسیرها و غیره را با تنها نگاه کردن روی یک نمایش مجازی از مسیر پرواز تغییر دهد.» وی همچنین اشاره کرد که ترکیب InSight و اسکای لنز نسل جدیدی از کابین خلبان را ارائه می‌دهد و اطلاعات ضروری پرواز در موقعیت‌های زمانی مهم و در مناسب‌ترین مکان برای خلبان نمایش داده می‌شود. این قابلیت‌ها موجب افزایش ایمنی هواپیما و گامی بلند به سوی پشتیبانی از پروازهایی با تنها یک خلبان خواهد بود.

 

اختصارات:

[1] Synthetic Vision System

[2] Combined Vision System

[3] Head-Up Display

[4] Secure Cockpit Browser

[5] Localizer Performance with Vertical guidance